Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει... φρόντισε να μην είναι πολύ αργά.

Προχθές το βράδυ μου συνέβη κάτι που δεν περίμενα καθόλου. Κάτι που δεν θα το χαρακτήριζα μοναδικό σαν γεγονός, αλλά δεν μπορώ να βρω ένα πιο συγκεκριμένο επίθετο για να περιγράψω το συναίσθημα που μου δημιούργησε. Προχθές, που λες, κατάφερα μέσα σ’ένα διαδίκτυο γεμάτο ζάμπλουτες χοντροκώλες Αμερικανίδες, τιποτένιους σχολιαστές μεσημεριανών πάνελ και κακόμοιρα μοντέλα που θα έπεφταν ακόμα κι από τον πέμπτο όροφο για μια καλή κριτικ.... ώπα, κάτσε, το έκαναν αυτό, μπερδεύτηκα. Τέλος πάντων, κατάφερα μέσα σε μια τεράστια σαπίλα, να βρω κάτι που να αξίζει και να με κάνει επί 13 λεπτά να το παρακολουθώ καθηλωμένη και να κάνω κάποιες σκέψεις που δύσκολα θα έκανα χωρίς μια πραγματική αφορμή, όντας κάτι περισσότερο από απλά συγκινημένη.

Ο λόγος, λοιπόν, για το νέο βίντεο του Κοντοπίδη (ναι, καλά διάβασες), το οποίο πιθανότατα να μην πίστευες ποτέ ότι θα έβλεπες από αυτόν τον άνθρωπο, μιας και τον έχεις συνηθίσει, όπως κι εγώ, στα χαζά και στα αστεία. Καμία σχέση.

(Πριν σχολιάσω αυτό το βίντεο, θεωρώ πως πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι όσα θα γράψω έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το πώς αντιλήφθηκα εγώ τα όσα είδα, πώς τα μετέφρασα και πώς επιλέγω να τα καταγράψω. Δεν έχω καμία διάθεση να στρέψω και το δικό σου μυαλό προς την κατεύθυνση του δικού μου, αν αυτά δεν συγκλίνουν. Οπότε συνέχισε να διαβάζεις με περιέργεια και όρεξη να εξερευνήσεις τη δική σου οπτική πάνω στο θέμα.) Ο Κοντοπίδης, που τελικά κρύβει πολλή ευαισθησία πίσω από την τρέλα του (όχι ότι το θεωρούσα απίθανο, αλλά δεν θα μπορούσα εύκολα να το φανταστώ), γυρίζει ένα βίντεο, στο οποίο συνομιλεί με τη μαμά του. Τη νεκρή μαμά του, που είναι στον παράδεισο και τον καλεί από εκεί για να μάθει νέα του. Εκείνος, κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός μικρού, αλλά κατά τ’άλλα φυσιολογικού σπιτιού στο μπουχτισμένο κέντρο, παρουσιάζει στη μαμά του μια ονειρική ζωή, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική του, μόνο και μόνο για να την καθησυχάσει που «αγχώνεται» για τον ακόμα άκληρο γιο της, αλλά και για να απαλλάξει τον εαυτό του από το κήρυγμα που θα ακολουθούσε αν έλεγε την αλήθεια. Όλα λοιπόν είναι ιδανικά σε αυτό το «τηλεφώνημα», εκτός από τις παρεμβολές ενός Αγίου, ο οποίος πηγαίνει λίγο κόντρα στα λεγόμενα του γιου (Κοντοπίδη), αποκαλύπτοντας κάποιες κακές συνήθειές του, «χαλώντας» του λίγο την τέλεια ιστορία και κάνοντάς τον, εν τέλει, να βρίσκει χαζές δικαιολογίες για να αποφύγει τον διάλογο μαζί του. Φυσικά, από τη συζήτηση δεν λείπει η έκφραση αποριών, όπως πώς είναι στον παράδεισο και πώς ζουν εκεί.

Οι απαντήσεις είναι τόσο καυστικές, όσο χρειάζεται να είναι. Γενικότερα, το βίντεο περιέχει τη δόση αλήθειας και χιούμορ ακριβώς στον βαθμό που χρειάζεται, ώστε να σε διαλύσει ψυχολογικά και να κλάψεις βλέποντάς το, χωρίς να ξέρεις γιατί. Γιατί τόση ανάγκη να κρύψουμε την αλήθεια τελικά για να προστατεύσουμε αυτούς που νοιάζονται πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον για εμάς; Γιατί να παρουσιάζουμε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε στους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τη θλίψη ή το αίσθημα μοναξιάς που μπορεί να νιώθουμε, χαντακώνοντάς το πίσω από ένα χαμόγελο που κανείς δεν πιστεύει ότι είναι αληθινό ή και δεν ενδιαφέρεται να το ανακαλύψει; Και κάπου εδώ σκέφτομαι ότι δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα με ένα τέτοιο τηλεφώνημα και να χρειάζεται να πω ψέματα, είτε για να καθησυχάσω τον συνομιλητή μου, είτε για να χαϊδέψω τον εαυτό μου, που δεν θα έχω πετύχει όσα αντικειμενικά θα έπρεπε ή όσα η ίδια θα ήθελα ιδανικά να έχω πετύχει. Θέλω να μπορώ να παινεύομαι για τα κατορθώματά μου και να ακούω και επαίνους από «την άλλη μεριά του τηλεφώνου». Να μην υπάρχει άγχος, αλλά να υπερισχύει η πραγματικότητα και στα διαθέσιμα αυτά «λεπτά», να μπορώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου, να κλαίω αν αυτό νιώθω πως θέλω να κάνω, να φωνάζω ότι φοβάμαι, αν αυτό με στοιχειώνει κι αν νιώθω για κάτι ηττημένη επειδή δεν το κατάφερα, να 'χω τα κότσια να το παραδεχτώ κι όχι να κουκουλώνω την απογοήτευσή μου κάτω από ένα ανούσιο μειδίαμα. Και στην τελική ξέρεις κάτι; Θέλω όταν δεχτώ ένα τέτοιο τηλεφώνημα, τα βασικά να τα έχω πει πριν χρειαστεί να μου γίνει αυτό. Τόσο, που και η σιωπή μου να μην είναι ενοχλητική και οι παρεμβολές να μην προδώσουν κανένα μυστικό μου. Γιατί η αγάπη πρέπει να είναι αληθινή και να μοιράζεται, ειδικά όταν πρόκειται για μια τόσο αγνή μορφή της. Ναι, θα μαλώσεις. Ναι, θα θυμώσεις και πιθανότατα θα ξεστομίσεις πράγματα που δεν θα εννοείς. Ποτέ όμως μην ξεφύγεις από την ουσία. Σκύψε το κεφάλι -φταις, δεν φταις-, ζήτα μια συγγνώμη εννοώντας τη, δώσε μια ζεστή αγκαλιά κι ένα γλυκό φιλί και συνέχισε. Άλλωστε η αγάπη και να σκορπίσει, θα βρει τρόπο να πολλαπλασιαστεί, οπότε τίποτα δεν θα πάει χαμένο. Α! Και μην ξεχνάς να μην αφήσεις τον χρόνο να περάσει, γιατί τα «υπεραστικά» καμιά φορά κοστίζουν ακριβά... *Για όσους δεν έχετε δει το βίντεο, σας το παραθέτω και σας παροτρύνω να το δείτε άμεσα!