Πότε και πώς προχώρησες παρακάτω από πρώην;

Αχ αυτή η Αθήνα με την κίνηση στους δρόμους της... Ήταν δευτέρα πρωί και ξύπνησα με όρεξη και πολλή διάθεση, οπότε λέω, μιας και ο χειμώνας έρχεται, πως πρέπει να ανανεώσω την χειμερινή μου γκαρνταρόμπα. Για όσους νομίζουν ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα... λάθος! Έχουμε αργήσει κιόλας φίλοι μου και οι νέες τάσεις είναι στα ράφια και περιμένουν. Κατεβαίνοντας από τα βόρεια προς το κέντρο μέσω Κηφισίας, δεν ξέρω αν ήταν η μέρα, το σύμπαν, η κάποια ανώτερη δύναμη τέλος πάντων, αλλά έκανε το μάτι μου παιχνίδι με τα διπλανά αμάξια με ανάλογη ανταπόκριση, ανεβάζοντάς μου την αυτοπεποίθηση -δεν σας κρύβω πως μπορεί και να ήταν ιδέα μου γιατί πολύ απλά ίσως να ήταν από τις μέρες που το ”ένιωθα πολύ”-. Βέβαια προσοχή, διότι σε αυτές τις μέρες πάντα συμβαίνει και το αναπόφευκτο. Συμφωνείς;

 Περπατώ και ξεχύνομαι στο κέντρο της Αθήνας, λοιπόν, με σκοπό το ξεκίνημα των χειμερινών αγορών και έπειτα ένα late brunch με φίλους σε μαγαζί με ταράτσα, γιατί θέλω και το instastory μου να έχει θέα Ακρόπολη. Αφού έχω κάνει 5-6 καλές αγορές, λέω να κλείσω σε ένα κατάστημα μεγάλης αλυσίδας. Ε ναι λοιπόν, βρίσκω αυτό που είχα στο μυαλό μου και μάντεψε ήταν η στιγμή της ημέρας που ξαφνικά την χαλάει ολοκληρωτικά. Ναι, στην προκείμενη περίπτωση έγινε νωρίς. Εγώ την περίμενα στο καφέ με τους φίλους, οπού θα άκουγα για το φτύσιμο γκόμενου κάποιας και το πώς τελικά δεν κατέληξαν μαζί το βράδυ. Στεκόταν εκεί, στον διάδρομο με τα καλοκαιρινά εκπτωτικά μπλουζάκια και κράταγε ένα φωσφόριζέ λαχανί μπλουζάκι για τέλη Οκτώβρη -το μόνο που θα αφήσουμε ασχολίαστο-. Ήταν το νέο φρούτο της πρώην σχέσης μου. Οκ, δεν σας κρύβω πως ταράχτηκα αρχικά, οπότε είπα να δοκιμάσω αυτό που ήθελα και να φύγω, θυμίζοντας επανειλημμένα στον εαυτό μου πως είχα έναν αρχικό σκοπό και σε αυτόν έπρεπε να σταθώ. Εννοείται, βέβαια, πως δεν μου χάλασε εκεί η μέρα. Στάσου, γίνεται χειρότερο. Μπήκα στα δοκιμαστήρια, το είδα πάνω μου, μου άρεσε, το ήθελα και πήγα στο ταμείο να το πάρω. Εκεί; Το κερασάκι στην τούρτα, μιας και ακριβώς μπροστά μου στεκόταν η πρώην σχέση μου. Τι θα έκανες εσύ; Θα έφευγες; Η αλήθεια είναι πως το συνολάκι το ήθελα και... δεν θα το άφηνα έτσι απλά! Οπότε πήγα και στάθηκα ακριβώς από πίσω, περιμένοντας στην ίδια ουρά. Γενικά θεωρώ πως συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι ανήκουμε ή τουλάχιστον νομίζουμε ότι ανήκουμε. Θέλουμε να ζούμε τις στιγμές, αλλά με μέτρο. Θέλουμε την τρέλα όσο γίνεται πιο υποφερτή στην καθημερινότητα μας, όπως επίσης θέλουμε και το δράμα αλλά όχι και την τραγωδία. Θέλουμε να ζούμε αντιδράσεις, συναισθήματα, αλλά χωρίς να μας επηρεάσουν ... Ε, να που δεν γίνεται αυτό φιλενάδα! Την συνάντηση με πρώην την βάζω στην λίστα με τα top 5 που δεν χρειάζεται να δοκιμάσεις. Η αποφυγή της, κάνει καλό και στις δυο πλευρές. Αυτομάτως σε βγάζει από τα χιλιάδες ερωτήματα. Δεν σου κρύβω πως πέρασαν από το μυαλό μου εκατοντάδες συναισθήματα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πρώτο και καλύτερο ήταν αυτό της αμφιβολίας, αυτή η σιωπή που νιώθεις ότι υπάρχει μέσα σου, αλλά παράλληλα κυριαρχεί ένας πανικός και τα άκρα σου κάπως τρέμουν, σαν να γίνεσαι χλαπάτσα για λίγο και να αναρωτιέσαι.. "τώρα εγώ τα έχω ξεπεράσει όλα; Και γιατί αντιδρώ έτσι;". Σαφώς και η απάντηση για τον καθένα μας έρχεται μόλις αντικρίσουμε τον άλλον.  Νομίζω πως μετά από ένα χωρισμό όλοι περνάμε από όλες τις φάσεις. όμως τι συμβαίνει όταν βλέπουμε το νέο φρούτο της πρώην σχέσης σου; Μήπως δεν αλλάζει κάτι τελικά; Μήπως έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα επειδή καταλαβαίνουμε πως είναι καλά και χωρίς εμάς; Όπως κι εμείς επίσης (αν και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από εμάς, σίγουρα.) Κι εκεί, έρχομαι στο συμπέρασμα του απόλυτου κενού και πιστεύω ότι απλά αυτό κυνηγάμε. Πως  πλέον ούτε αγαπάμε ούτε μισούμε και αυτό είναι που μας τυραννάει, γιατί έχουμε μάθει να μην εκφραζόμαστε και να κατηγοριοποιούμε τα πάντα. Αγάπη μην παλεύεις άλλο, η αίσθηση αυτή της απάθειας που νιώθεις είναι η λύτρωση . Τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωσα αυτά τα ελάχιστα λεπτά που περίμενα μέχρι να έρθει η σειρά μου για το ταμείο. Δεν με ένοιαξαν τα βλέμματα, το πώς μπορεί με είδε, το αν με είδε. Σημασία έχει ότι κατάλαβα πού πατάω εγώ τώρα. Και το κατάλαβα μετά από όλο αυτό το τρενάκι συναισθημάτων στην τυχαία αυτή συνάντηση. Πάντως, το φωσφοριζέ λαχανί μπλουζάκι το αγόρασαν τέλη Οκτώβρη...  xoxo The BoyGirl