Ζούμε σαν την Άριελ;

Ξεκίνησα την ημέρα μου λοιπόν όπως εσύ, όπως όλοι μας φαντάζομαι, πίνοντας μια κούπα καφέ και κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση -κάτι που σπανία κάνω, μιας και η δουλειά και το αγαπημένο Netflix έχουν γίνει καθημερινότητα πια-. Ποιος θυμάται τα αναλογικά κανάλια; Έπεσε, τότε, το μάτι μου στο γνωστό παιδικό «Άριελ η γοργόνα» και άρχισα να θυμάμαι πόσο παλιά είναι η ταινία, αφού την έβλεπα όταν ήμουν παιδί και δεν σου κρύβω πως ήτανε από τις αγαπημένες μου της Disney. Καταλαβαίνεις ότι τελικά παρακολούθησα ολόκληρη την ταινία και σταμάτησα να αλλάζω 28 κανάλια το δευτερόλεπτο.

Όσο την παρακολουθούσα, λοιπόν, με έβαλε σε σκέψεις. Άρχισα να βλέπω την Άριελ ίσως με ένα άλλο μάτι, μια άλλη πλευρά, μια άλλη προσέγγιση, κάτι που όταν ήμουν παιδί δεν συνέβαινε και το μόνο που μου έμενε, ήταν το πόσο όμορφη και τυχερή είναι αυτή η κοκκινομάλλα Άριελ, αλλά και το μεγάλο ερώτημα “Υπάρχουν στα αλήθεια γοργόνες;” Τώρα άρχισα να ταυτίζομαι, μιας και έχω χωρίσει πρόσφατα και άρχισα κάπως ίσως να τα συνδέω,να μπαίνω και εγώ στη θέση της Άριελ με τον δικό μου τρόπο. Όχι, δεν εννοώ ότι είχα ουρά, μακριά κόκκινα μαλλιά και για φίλο έναν αστακό, θα καταλάβεις τι εννοώ. Θα ταυτιστείς κι εσύ.

Όπως σχεδόν ξέρουμε όλοι, η ταινία βασίζεται σε ένα γυναικείο χαρακτήρα, παθιασμένο και τρελά ερωτευμένο με έναν πρίγκηπα που δεν την είδε ούτε μία φορά στη ζωή του. Την λες καψουρεμένη, έτοιμη να ρισκάρει γι’ αυτόν τον κεραυνοβόλο έρωτα τα πάντα, ακόμα και την ζωή της. Το έκανε σαφώς, μιας και κράτησε τόσο μυστικά τις προσωπικές τις επιθυμίες από την οικογένεια και τους φίλους της. Ρίσκαρε, λοιπόν, για έναν έρωτα που δεν είχε δει ποτέ ποια είναι, πώς είναι. Είχε ένα μόνο όπλο και αυτό ήταν η φωνή της, που ακόμα και αυτή την θυσίασε για τον πολυπόθητο έρωτα, τον οποίο εν τέλει κατάφερε να πραγματοποιήσει, με κίνητρο τους ίδιους τους φόβους της, κατορθώνοντας να είναι και η ίδια ευτυχισμένη, παρά τις θυσίες και τους οπλισμένος εχθρούς της ζωής. (OK, είναι παραμύθι θα μου πεις. Κάτσε σου λέω.)

Εντάξει ναι, θυσίασε τα πάντα για κάτι που ίσως ο χρόνος θα έφερνε από μόνος του, μιας και στην ζωή λένε ότι ο χρόνος είναι το καλύτερο γιατρικό. Βλέποντάς την, όμως, ζώντας πλέον τη δεκαετία των 20 μου, με τις πρώτες στερεοτυπικές βάσεις μου να έχουν θεμελιωθεί (σπουδές, σπίτι, αμάξι, δουλειά, γάτα και σκύλο) και έχοντας ερωτευτεί αδυσώπητα -δεν θα σου πω ψέματα-, άφησα όλα αυτά να μου φέρουν πολλά ερωτήματα, όπως αν αξίζει να θυσιάσεις τα πάντα για έναν έρωτα που απλά θέλει το χρόνο του για να ακμάσει, να πας κόντρα σε κάθε αντίθετη γνώμη, να παρατήσεις την δουλειά σου, το σπίτι σου, τη ζωή σου όλη, να κάνεις πράγματα μόνο και μόνο για να τα παρατηρήσει ο αγαπημένους σου. Να φέρεις όλο τον περίγυρό σου τούμπα. Ρε συ αξίζει; Μπορεί να μην είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή. Μήπως, όμως, θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι και ότι αξίζει να τα κάνουμε όλα αυτά, επειδή απλά πιστεύουμε ότι έχουμε τα κότσια και την ανάλογη αυτοπεποίθηση; Ποιος άραγε μπορεί να το πει με σιγουριά; Εγώ πάντως έπεσα θύμα.

Κρίνοντας πάντως από την Άριελ, κέρδισε αυτό που ήθελε με η χωρίς θυσίες, παρόλο που κουμάνταρε εκείνη τον χρόνο γιατί πίστεψε στον έρωτα. Άλλωστε ο έρωτας κάπου,κάποτε θα σου χτυπήσει την πόρτα και δεν θα σε βάλει σε ερωτήματα. Ή μήπως και όχι;

Μην ξεχνάς, η Άριελ ήταν ένα παραμύθι.

xoxo The BoyGirl